Ruch na kołach i łukach nie jest naturalnym sposobem poruszania się koni. W naturze nie jest im potrzebne również zgięcie na kołach. Jeśli koń wie w jakim kierunku zmierza, ekonomicznym rozwiązaniem jest poruszanie się tam najkrótszą drogą. Poruszanie po łuku oznacza pójście „na około” – Jest to zatem stratą energii.  Szczególnie jeśli ruch spowodowany jest ucieczką. Dlatego im koń bardziej spięty, tym mniej będzie chciał odpowiadać na nasze sugestie zgięcia ciała i wpisania się w łuk. Naturalnie spłoszone konie zazwyczaj startują i galopują z głową na zewnątrz.

​

Po co więc chcemy uczyć konie czegoś co nie jest dla nich naturalne i sensowne?

​

1. Pracując na ograniczonej przestrzeni – W obrębie ujeżdżalni nie da się jechać cały czas prosto. W naturalnym dla koni ruchu na łuku mocno dociążone zostają wewnętrzne kończyny. Szczególnie wewnętrzna noga i łopatka. Jeśli ruch w takim wzorcu jest powtarzamy może dojść do przeciążeń. Szczególnie jeśli dołożymy ciężar jeźdźca.
    

2. Chcąc zapewnić koniom ruch z ziemi w wyższej energii potrzebujemy nieco pracy na kołach. Chyba, że jesteśmy doskonałym sprinterem i możemy pogalopować z koniem do lasu w ręku 😉
    

3. A może zatem tylko jazda w terenie? – Sprawę komplikują naturalne asymetrie w ciele konia, oraz w naszym ciele. Brak symetrii w końskim ciele najczęściej ma korelację z mocniejszym obciążaniem kończyny po jednej stronie ciała, zarówno piersiowej jak i miednicznej. Nie stanowi to problemu dla koni poruszających się stępem kilkanaście godzin dziennie. Ich ciało jest umięśnione i zrównoważone w wystarczającym dla nich stopniu.
   Jednak jeśli mamy konia, którego ruch jest ograniczony boksem, lub brakiem konieczności poszukiwania pokarmu, jego ciało przystosowuje się do bezruchu. Usztywnia się i „zabetonowuje” by przetrwać w statycznej pozycji. Pogłębiający się brak sprawności prowadzi do powstawania napięć i kompensacji, które często powodują pogłębianie asymetrii.